2023

Het nieuwe jaar was begonnen en de examens kwamen steeds dichterbij. Tijdens het voorbereiden en leren voor de toetsen had ik veel gesprekken met mijn moeder over mijn vader. Het ging dan vooral over mijn vaders dementie en de verschillen van vroeger tegenover hoe hij nu is. Ik merkte steeds meer dat mijn moeder gebeurtenissen kon herinneren die ik niet meer wist. Ik probeerde zelf ook terug te denken aan mijn vader voordat hij dementie kreeg, maar ik kwam op niks. Het leek alsof de complete tijdlijn van mijn leven voor zijn dementie (en een stukje daarna) door elkaar was geschud. Herinneringen van vroeger die vooral te maken hebben met mijn vader lijken vervaagd te zijn. Dat raakte mij erg, want ik wist dat mijn vader niet meer dezelfde was, maar ik kon er niet op komen hoe hij hiervoor was. Gelukkig kon ik met mijn moeders hulp toch een goed beeld voor mij halen.

Na voor mijn gevoel eeuwen te hebben geleerd kwamen te examens ten einde. Nu nog wachten op de uitslag. In de tussentijd hielp ik mee op school met het boekenfonds waar ik boeken sorteerde en hielp met schoonmaken. Ook deed ik vooral rustig aan. Totdat de dag aanbrak van de uitslag. Die ochtend zaten mijn ouders, zusje en ik gespannen beneden te wachten. Wanneer dan eindelijk de telefoon ging en ik het verlossende antwoord kreeg van mijn mentor dat ik geslaagd was verliet alle spanning mijn lichaam. Snel hingen we de vlag op met mijn tas eraan en vierde we dit succes als gezin. Even had ik het gevoel dat we weer een normaal gezin waren. 

Op de avond van mijn diploma uitreiking was het ontzettend druk. Je kon nog geen stap zetten of je liep al tegen iemand aan. Hierdoor begon ik mij al snel zorgen te maken over mijn vader, hoelang zou hij dit volhouden? Het plan van de school was dat de leerlingen 1 voor 1 werden opgeroepen en zo de rode loper afliepen om hun diploma op te halen. Je kon dit alleen doen of er kon iemand met je meelopen. Ik wilde meteen dat mijn vader mee liep, dit was iets wat ik mij niet voorbij kon laten schieten. Zonder te overleggen was mijn moeder al op dezelfde conclusie gekomen en wachtte met de rest van mijn familie vlakbij het einde van de loper. 

De namen werden opgeroepen en de groeiende angst bleef aan mij knagen. Al langzaam reageerde mijn vader langzamer en had hij moeite met oogcontact. Gelukkig werd dan eindelijk mijn naam genoemd en liep ik samen hand in hand met mijn vader naar het eind van mijn middelbare school periode. Ik voelde me intens opgelucht. Het leven met een vader met dementie voelt onzeker, hierdoor kon ik niet zeker zijn of mijn vader nog een keer bij zo'n moment van mijn leven kan zijn. Het betekende dan ook ontzettend veel dat ik dit met hem mocht delen. 

Na de uitreiking ging mijn vader al snel naar huis. Ik bleef tot het eind van de avond waarna een vriendin mij naar huis toe bracht. Er zijn genoeg momenten geweest waarin ik dacht op te geven op school. Ik was zo uitgeput en had geen gevoel van een toekomst. Toch heb ik mijn havo gehaald zonder al te erge achteruitgang. Zonder mijn mentor van vijf havo en alle andere medelevende leerlaren op school zou ik het niet gehaald hebben. Ook mag ik mijn moeder niet vergeten die met elk gesprek erbij was en al mijn telefoontjes heeft opgenomen als ik in paniek was. 

Nu dat de zomer begonnen was, begon ik na twee weken vrij zijn met werken bij mijn bijbaantje. Ik werkte toen ter tijd bij de Hema in een klein team. Het werk mocht dan voorspelbaar zijn, maar door mijn collega's was het altijd een leuke uitdaging. 

Toen de scholen weer begonnen met het nieuwe schooljaar, ging ik door met doorweeks werken. Er ontstond een fijn ritme waarin ik mij bezig kon houden. Buiten het werk op dagen dat ik vrij was hield ik mij bezig met mijn vader. Naast het werk en thuis ging ik om de twee weken een woensdag ochtend op school werken in de bibliotheek. Het was ontzettend rustgevend en het gaf een breuk tussen het alledaagse werk. Het was voor niemand een verassing dat ik dit werk had aangenomen, werk waarin boeken betrokken waren hoefde ik niet twee keer over na te denken. 

Regelmatig liep ik samen met mijn vader naar de winkel om boodschappen te halen. Dus op een dag toen ik samen met mijn vader naar de winkel liep stopte mijn vader abrupt voor de poortjes en schoot hij in de paniek, want er stond niet genoeg geld op zijn rekening. Ik probeerde hem uit te leggen dat het goed zou komen en dat ik zou betalen. Hij begreep het niet en weigerde de poortjes door te lopen. Na het nog een keer, rustiger, te hebben uitgelegd leek hij het langzaam te begrijpen. Ik zag een verandering in zijn blik, zijn schouders ontspande en eindelijk kreeg ik hem zo ver te winkel in te lopen. Mijn vader was nu te overprikkeld en dus haalde ik alle boodschappen en rekende ik af. Soms checkte ik zijn gedrag en lette ik op of hij wel achter mij liep. Pas toen we thuis waren en hij had gezeten werd hij rustig en begreep hij wat ik nou precies bedoelde. Dit was het eerste moment dat ik realiseerde dat ik meer een ouder ben voor mijn vader als andersom. Ik was de gene die de leiding en beslissing nam en ik was de gene die hem kalmeerde. Niet andersom. Het voelde alsof ik aan het overreageren was, maar het was daadwerkelijk het gemis van de vader die ik nodig had. 

Sociaal gezien had ik minder contact met vrienden, waar ik daarentegen eerst dagelijks mee contact had. Ik begon thuis te zien hoe moeilijk mijn moeder het vond om mijn vader zieker te zien worden. Ik zag dat mijn zusje zich begon af te sluiten van ons en steeds minder thuis was en daar in het midden zag ik mijn vader die niet kon en wilde geloven dat hij ziek is. Hierdoor probeerde ik mijzelf te rouleren tussen iedereen. Mijn vader overdag, mijn moeder in de middag en mijn zusje 's avonds. Niet altijd checkte ik op iedereen, maar wel vaak. Ik stemde mijzelf af op de geluiden van het huis. Hierdoor met bepaalde geluiden schiet ik nog steeds rechtop in bed met het gevoel dat er iets aan de hand is. 

Naast de verdriet die er heerste om mijn vader zag ik ook dat mijn zusje het lastig had. Ze besloot mijn vader niet meer toe laten en er ontstonden ruzies tussen mijn moeder en mijn zusje. Ik wist niet wat ik moest doen, vaak hoopte ik niet dat mijn vader de ruzies hoorde zodat ik hem niet hoefde te kalmeren en bleef ik maar boven aan de trap luisteren, zo wist ik of ik moest helpen. Hierdoor gingen mijn ouders, zusje en ik naar familie therapie. Mijn zusje had goeie ondersteuning nodig en mijn vader ook, hierdoor konden we misschien wat verder komen. Dit leek te werken, maar al snel werkte het niet meer. Als gevolg hiervan kwam het erop neer dat mijn zusje net voor kerst uit huis werd geplaatst. 

In dit jaar zijn er genoeg mooie momenten geweest en helaas een hoop zwaardere momenten. Ondanks alles hield ik hoop voor een beter jaar. Gelukkig had ik genoeg mensen in mijn leven die  mij ondersteunde. Zo kwam 2023 ten einde.