2022

In begin 2022 bleven de paniek aanvallen volhouden, maar daar in tegen werden mijn vriendschappen sterker. Ook thuis bleven onderzoeken doorgaan en zag ik hoe mijn vader steeds meer achteruit ging. 

Het leek best gek, maar iets voor de zomervakantie stopte de paniekaanvallen. Mijn vader vertelde mij ooit dat de manier om van paniekaanvallen af te komen is om er niet meer bang voor te zijn. Dat was het raarste advies dat iemand mij ooit heeft verteld, maar nu ik eraan terug denk lijkt het wel waar wat hij zei. Want op een geven moment stopte de paniekaanvallen uit het niets. Misschien ben ik onbewust niet meer gaan verzetten tegen de paniekaanvallen. Hoe het ook gebeurd was was ik ontiegelijk blij. Gelukkig was het ook precies voor de zomervakantie, want die zomer zou ik met mijn ouders en zusje naar Frankrijk toe gaan. 

Vroeger zijn Mijn ouders, zusje en ik meerdere malen naar de zelfde camping geweest in Frankrijk. De camping lag ergens ten zuiden van het land, vlakbij de kust. Het gene wat mij altijd is bij gebleven is het kleine winkelstraatje bij aankomst van de camping. Ook ligt er precies daarnaast een zwemband met een kleine rots waterval. Het was dan ook geen geheim dat ik ontzettend veel zin had in de vakantie. Ik wist heel goed dat dit de laatste keer zou zijn om met mijn vader nog naar het buitenland te gaan. Ik wilde zoveel mogelijk herinneringen kunnen maken. Het was een 12 uur lange rit en mijn moeder en ik waren zenuwachtig over hoe het zou verlopen, omdat mijn vader prikkels van de wegen niet meer goed kon verwerken en na een tijdje erg rusteloos werd. Dus op de heen weg gingen halverwege de rit een nacht overnachten bij een ouderwets huisje. We hadden ontzettend mooi uitzicht en waren de volgende fris en fruitig voor het laatste gedeelte van de rit. 

We keken onze ogen uit toen we eenmaal aankwamen bij de camping. Ik wist nog dat de tenten vroeger er anders uit zagen. Blijkbaar had de camping de tenten veranderd naar woon tenten met een veranda. Nog steeds prachtig. Ik voelde me weer helemaal thuis. Die vakantie naar Frankrijk was een van de beste vakanties die ik ooit heb gehad. Alle zorgen waren er op dat moment niet meer te vinden. Zelfs mijn vader was rustiger. 

Die twee weken hebben we van alles gedaan, mosselen en krabben gevangen op het strand, wezen zwemmen, wezen winkelen, oude stadjes bezocht, naar markten geweest en nog veel meer. Natuurlijk hadden we ook rustige dagen er tussen zitten. Ik kan me nog heel goed herinneren dat we alle vier rustig wakker werden in de ochtend om daarna met z'n viertjes te ontbijten. Helaas kwam de vakantie uiteindelijk ten einde. In plaats van wederom halverwege een nacht te overnachten gingen we gelijk door naar huis. Mijn zusje en ik hadden nog vier weken van vakantie over. 

Nog voor het begin van de zomervakantie zat mijn moeder al een tijdje in een FTD-lotgenote schap groep op facebook. Door deze groep kwam ze langs het breinspokenkamp. Een kamp bedoelt voor kinderen met een ouder met dementie op jonge leeftijd. Het was een weekend overnachting compleet gratis voor de kinderen en de 'gezonde' ouder, zodat de kinderen lotgenoten voor elkaar kunnen zijn en meer kunnen leren over dementie. Mijn moeder had ons drieën die zelfde middag nog aangemeld. 

Het brein spokenkamp kwam er al snel aan en voor ik het wist pakte ik mijn spullen in voor het weekend. Mijn vader zou het weekend naar vrienden toe gaan om daar te blijven slapen, dus gelukkig hoefde ik mij daar geen zorgen om te maken. 

Ik weet niet meer zo goed waar het breinspoken kamp lag, alleen dat het naast een klim park en een groot meer/ rivier lag om te kunnen kajakken. Er stonden op het terrein zes houten huisjes met aan kop nog een grote tent waarin de keuken en tafels stonden. We zochten een huisje uit en legde ons dekbed goed neer. In het begin voelde ik mij niet echt op mijn plek. Opeens waren er allemaal kinderen om mij heen die, net zoals ik, ook een ouder hadden met dementie. Ik kwam er die dag snel achter dat mijn vader nog niet helemaal zo ziek was als hij zou worden. Er waren kinderen jonger als mij die hun vader al bezochten in een verzorgingstehuis. Mijn vaders was toentertijd nog niet ziek genoeg om uit huis te kunnen. Ik heb dat weekend veel mensen leren kennen en ook veel kunnen lachen, toch was het soms lastig om constant verhalen te horen over situaties die ons gezin nog te wachten stond. Nog voordat ik het wist was het weekend voorbij en hadden we onze spullen weer ingepakt.

De rest van de zomer vloog voorbij en voordat ik het wist begon mijn examen jaar. Het was ontzettend fijn om mijn vrienden weer dagelijks te kunnen zien. Door de weken heen begon ik te merken dat veel klasgenootjes ideeën voor de toekomst begonnen te delen. Voor mijn gevoel wist iedereen al wat hun wilde doen met hun leven en ik kon mij niks bedenken. Met alles wat er gebeurde om mij heen leek een toekomst onbereikbaar. Wat in hemelsnaam wil ik gaan doen met mijn toekomst?

Opeens werd er constant gevraagd op verjaardagen, familie uitje en op school wat ik wilde doen voor opleiding. Waarop ik elke keer antwoorden dat ik het nog niet zeker wist en nog aan het kijken was. Het enige wat ik zeker leek te weten is dat ik mensen wilde helpen, dus misschien was de opleiding social work wel een goede optie. Na een aantal weken had ik een mogelijke opleiding gevonden en ging ik opzoek naar scholen. Inholland in Rotterdam leek mij een goeie keuze. Het enige waar ik over viel waren de studie kosten. Ik wilde geen lening afsluiten om niet in de schulden terecht komen. Zeker omdat mijn ouders moeite hadden met hun financiële situatie en ik toch ergens wilde helpen als het nodig was. Hierdoor voelde ik een ontzettend grote druk voor mijn toekomst.

Zo kwam ik aan het eind van 2022 tot het besluit om een tussenjaar te nemen. Nu alleen nog mijn examens halen.