2021

Rond maart 2021 gingen de scholen in Nederland weer langzaam open. Mijn zusje en ik stonden te poppelen om weer naar school te mogen. Mijn zusje voor haar vrienden en ik om het huis te kunnen ontsnappen. Mijn vader zat nog steeds in de ziekte wet zonder een concreet antwoordt. Niemand kon met zekerheid zeggen of hij dementie op jonge leeftijd had, maar met elke week leek het een waarheid te zijn die niet meer te ontkomen viel. Dus bleven de onderzoeken en de daarbij horende uitslagen rustig door gaan. Bijna elke maand was er een nieuw onderzoek of een andere uitslag waarop we moesten wachten. 

Tussendoor probeerde ik, mijn zusje en mijn moeder door te gaan met ons dagelijkse bezigheden. De eerste keren terug op school was een rare beleving. Het ene moment zat je achter je laptop te niksen en het andere moment zat je weer in een halfvol lokaal. Het was namelijk zo verdeelt; de ene helft van de klas had dinsdag en donderdag les en de andere helft van de klas had maandag, woensdag en vrijdag les. Dit veranderde elke week om het zo eerlijk mogelijk te houden. 

Gelukkig zat ik met mijn twee vriendinnen in de klas en konden we nog veel lol met elkaar hebben. Zo streefde de laatste paar maanden van school voorbij. In de zomerperiode kan ik mij niet zo goed herinneren wat er gebeurde. Volgens mij zijn we niet op vakantie geweest, alleen weet ik dat niet meer zeker. De zomer kwam ten einde en ik zou het nieuwe school jaar beginnen in 4 havo. Het begin van de bovenbouw.  Ik leerde verschillende nieuwe vrienden kennen en kon mijn draai goed vinden op school.

Nu brak er alleen een periode van onzekerheid voor mij aan. De onderzoeken voor mijn vader gingen nog steeds door. Als het goed is was het nu duidelijk dat mijn vader dementie had, alleen welke vorm waren we nog aan het onderzoeken. Zelf durfde ik steeds minder vrienden uit te nodigen bij mij thuis, omdat ik het voornamelijk moeilijk vond om mijn vader ziek te zien. Daarnaast was het ook ontzettend fijn om een gedeelte te hebben in mijn leven wat afzonderlijk stond van dementie. Even hoefde ik dan niet op te letten op mijn vaders gedrag. In het begin vond ik het best gemakkelijk om school en thuis van elkaar te scheiden, maar na een langere tijd werd dit steeds lastiger.

Thuis kon ik al snel in paniek schieten, maar het gebeurde ook opeens in de les. Ik kon dan niet meer goed opletten en begon meer na te denken over thuis. Als ik dan na een tijdje niet meer wist waar we het over hadden in de les dan schoot ik in de paniek. Dit begon klein totdat de paniek groter werd. 

Gelukkig had de school waar ik op zat een lokaal om een time-out te nemen voor sommige leerlingen. Ik kreeg een klein groen kaartje met de woorden time-out erop geschreven. Ik hoefde dan alleen het kaartje te laten zien en dan kon ik uit te les gaan voor een kwartiertje. 

Het is lastig om uit te leggen dat je vader dementie heeft, zeker op zo'n jonge leeftijd. Ik merkte snel dat sommige de situatie overschatten of juist onderschatten. Niemand, buiten moeder, leek het echt te begrijpen. Ik vond het niet erg, ik zou het zelf ook niet begrepen hebben.  

De paniekaanvallen had ik op een geven moment wekelijks en al mijn energie ging naar mijn vrienden toe in de pauzes. Als ik thuis kwam was ik te moe om nog iets anders te doen. Zo kwam het erop neer dat ik op school ging praten met een maatschappelijk werker. Zij, mijn mentor en mijn moeder hadden mij door vier havo heen gesleept. Ondanks de moeilijkheden die er waren in vier havo betekent het niet dat er ook geen leuke momenten waren. Het zijn altijd de kleine dingetjes geweest waarmee ik door de week ging. Een potje rummikub met mijn ouders na het eten was al genoeg om mijn dag goed te maken. 

Mijn vriendengroep van toen was vooral in vier havo en het jaar erna mijn grootste steun. Ik zat nauwelijks met iemand van hun in de klas, maar in elke pauze zaten we bij elkaar. Regelmatig spraken we met de groep af en gingen we altijd naar elkaars verjaardag toe. Naast mijn vriendengroep was ook het time-out lokaal grappig genoeg een fijne herinnering. Ik herinner mij nog goed hoe ik in overleg met school sommige lessen deels in het time-out lokaal nam. Het gebeurde dan ook vaak dat ik in plaats van leren gewoon een boek aan het lezen was. Dat werd voor mij ook een sport, hoeveel bladzijdes kan ik lezen in 80 minuten voordat de pauze begon.

Voordat ik het wist was 2021 afgelopen.